Vandaag, op 29 juni is het precies twintig jaar geleden dat ik naar Afrika verhuisde. Wie had dat ooit gedacht?

Mijn besluit viel tijdens een vakantie in 2004, boven op het warme zand van Dune 45 in Namibië.

Ik stond daar, vroeg in de ochtend, op de duin. Keek uit over het eindeloze landschap en voelde: in Afrika wil ik mijn dagelijkse leven opbouwen. Niet als reiziger, maar echt. Het voelde als thuiskomen, nog voor ik ergens was aangekomen.

Negen maanden later vertrok ik naar Oost-Afrika. Alleen.

Zonder plan, zonder einddatum, zonder een lokaal contact.

Klaar om het avontuur aan te gaan. Ik kwam aan in Kenia en belandde uiteindelijk in Samburu, in het droge noorden. Daar zou ik zeven jaar blijven. Ik startte er een project tegen vrouwenbesnijdenis, leefde met de seizoenen en werd opgenomen in een gemeenschap die me voorgoed veranderde.

Het was ook de plek waar ik mijn eerste kennis van de natuur opdeed -samen met de rangers, met wie ik elke dag op pad ging. Zij leerden me kijken, luisteren, sporen lezen, ruiken waar een olifant is geweest en horen welke alarmroep van een vogel wat betekent.

Sindsdien ben ik blijven reizen, werken en leren. Meer dan tien Afrikaanse landen heb ik doorkruist. Soms alleen, soms als reisleider van groepen reizigers in een stoffige jeep. Ik werkte als gids, fotograaf en schrijver, woonde in tenten, runde een lodge in de Serengeti, volgde sporen in het zand, gaf fotografietrainingen en schreef een boek.

Inmiddels ben ik een officiële safarigids – de enige vrouwelijke Nederlandse gids in Oost-Afrika.

Wat me keer op keer raakt aan dit continent, zit vaak in de kleinste dingen. De geur van nat gras na een tropische bui. Een mestkever die zijn pad vindt aan de hand van de Melkweg. Het diepe ritme van een olifantenstap. ’s Nachts het gehuil van hyena’s in de verte. Je leert hier al je zintuigen te gebruiken.

Maar minstens zo belangrijk zijn de mensen. De mentaliteit van veel Afrikanen – veerkrachtig, warm, direct – maakt dat ik me ook tussen hen thuis voel.

Sinds een aantal jaren woon ik op Zanzibar. In Stone Town, in een klein appartement met een dakterras en uitzicht over de oude stad. Tussen het geluid van de moskeeën, naast de kleurrijke markt vol specerijen, roepende verkopers en geurige stalletjes. Hier voel ik me thuis.

Afrika is geen makkelijk continent. Het is een plek die je leert relativeren, vertragen en doorzetten. Juist daardoor voel ik vandaag des te sterker hoe dankbaar ik ben dat ik twintig jaar geleden die stap heb durven zetten.

Vanaf nu neem ik je via deze column mee in mijn Afrika – het continent dat me elke dag opnieuw verwondert. Ik heb er zin in.

——-

Caroline Langevoord is safarigids, fotograaf, reisleider en auteur van het safariboek Bush Life. Ze woont en werkt sinds 2005 in Oost-Afrika.