In februari 2014 was ik te gast bij het Painted Dog Conservation Centre, op een steenworp afstand van Hwange National Park in Zimbabwe. De uitnodiging kwam van de Nederlandse Stichting Painted Dogs. Vier dagen lang logeerde ik in het senior quarter van de PDC en deelde het huis met de Australische Gregory Gibbard, Gibby. Ik moest even wennen aan zijn Australische accent en humor, maar kreeg al snel een grote waardering voor de strakke man met het grote hart voor mens en dier, de painted dogs in het bijzonder. Alles en iedereen werd door hem omschreven als little buggers”  en soms moest ik goed nadenken of hij de Zimbabwanen bedoelde waar hij zo nauw mee samenwerkte of de painted dogs die hem na aan zijn hart lagen. Een Australiër die al vijf jaar in de bush in Zimbabwe woonde en begeesterd meewerkte aan het opbouwen van de lokale gemeenschap en het beschermen van de painted dogs, de Afrikaanse wilde honden die gelukkig nog voorkomen in en rond Hwange.

Mijn missie was zoveel mogelijk mee te krijgen van het werk van de PDC en twee keer per dag ging ik met tracker Jealous op zoek naar de honden en alles wat Hwange aan moois te bieden heeft. Op de ochtend van de derde dag toen we net een memorabele ontmoeting met een groep leeuwen hadden, rinkelde zijn telefoon. Ja, in de bush. Zijn broer Xmas had een ernstig auto-ongeluk gehad. Einde gamedrive en groot verdriet en zorg bij de mensen van PDC. Het ging namelijk om hun werknemer waarmee ze nog zoveel plannen hadden. Het gezicht van Gregory stond die hele dag zorgelijk. Want Xmas was er niet goed aan toe en de auto waarmee hij het ongeluk had gehad, had hij die avond niet mogen besturen. Omdat ook mijn programma door alle commotie in het water viel, nodigde hij me uit om een G&T te gaan drinken in de naburige safarilodge. Ik hoorde, ook tijdens de rit naar Victoria Falls waar hij me afzette op het vliegveld, meer over zijn motieven om naar Zimbabwe te komen. Ik kreeg waardering voor de man met de onderkoelde humor en het grote hart. He was rouging and loving it!
Een paar maanden later zag ik hem kort weer. “I am still the same, buggered all the time by these buggers,” glimlachte hij en nam afscheid met: “See you when you get here again.”
Groot was mijn schok toen ik het bericht kreeg dat Gregory bruut vermoord was. Door Xmas, die na het ongeluk ontslagen was. Mijn hart gaat uit naar iedereen bij PDC en alle mensen, ook Nederlanders, die Gregory ontmoet hebben, misschien een sigaret met hem gerookt hebben en die zagen wat een bijzonder mens hij was. Een groot, groot verlies.
I see you when I see you, Gregory, maar dat is niet meer in deze wereld. Ik hoop dat je waar je ook bent weer je hart kunt verpanden aan nieuwe “buggers”. Helaas was er één die je liefde en zorg uiteindelijk niet verdiende.

Tekst: Marjolein Westerterp