Caroline Langevoord is safarigids, fotograaf, reisleider en auteur van het safariboek Bush Life. Ze woont en werkt sinds 2005 in Oost-Afrika. Vanaf juni 2025 deelt ze maandelijks haar avonturen in de bush met jou, liefhebber van Afrika.
Op 1 oktober 2025 overleed Jane Goodall, 91 jaar oud. Voor velen een icoon, voor mij een groot voorbeeld. Al sinds mijn jeugd was ik gefascineerd door haar werk en haar manier van kijken naar dieren. Ik verslond haar boeken, bekeek haar documentaires en raakte vooral geboeid door de chimpansees die ze bestudeerde.
Via de films van haar eerste echtgenoot, de Nederlandse wildlife-filmer Hugo van Lawick, kwam haar wereld nog dichterbij. Zijn opnamen uit Gombe – waar Jane jarenlang chimpansees observeerde – lieten me zien wat veldwerk écht betekende: geduld, doorzettingsvermogen en eindeloze nieuwsgierigheid. Zijn beelden, later ook gebruikt in de documentaire Jane (2017), maakten haar werk tastbaar. Geen romantisch gefluister uit de jungle, maar modder, muggen en uren wachten tot er iets gebeurt – precies zoals het is.
Toen ik zelf naar Afrika vertrok, ben ik haar blijven volgen. Ik herinner me nog de eerste keer dat ik chimpansees in het wild zag, in het Kibale Forest in Oeganda. Terwijl ik daar stond te kijken naar een vrouwtje dat haar jong droeg, moest ik aan Jane denken – aan die vrouw die ooit in haar eentje het woud introk, met alleen een verrekijker en heel veel geduld.
Jane’s onderzoek veranderde de manier waarop de wereld naar dieren kijkt. Ze was de eerste die chimpansees een naam gaf in plaats van een nummer, en ze toonde aan dat ook zij gereedschap gebruiken, emoties kennen en samenwerken. Wat mij altijd zo trof, is dat ze de grens tussen mens en dier wist te vervagen zonder die te romantiseren. Ze liet zien dat respect begint bij observatie: kijken zonder oordeel, luisteren zonder haast.
Ik vergeet nooit de dag dat ik haar ontmoette. Het was tijdens een lezing op Zanzibar. Ze liep het podium op met een rust die de hele zaal stil kreeg. Iedereen hing bijna letterlijk aan haar lippen. Haar manier van spreken was zacht, met humor die niemand verwachtte. Ze vertelde dat ze als kind nauwelijks geld had, maar altijd boekjes kocht over Tarzan in de jungle – en dat ze als klein meisje al wist dat Tarzan met de verkeerde Jane was getrouwd. De zaal lag in een deuk. Het was zó typerend voor haar: charmant, geestig en met de kalme overtuiging die ervoor zorgde dat iedereen bleef luisteren.
Tot aan het laatste moment bleef ze werken aan haar missie: mensen te laten begrijpen dat we niet losstaan van de natuur, maar er onderdeel van zijn. Ze bleef reizen, lezingen geven en jongeren inspireren via haar Jane Goodall Institute en het Roots & Shoots-programma, waarmee ze miljoenen kinderen en studenten wereldwijd aanzette tot actie voor natuurbehoud. Dat ze is overleden tijdens een van haar tournees, vond ik verdrietig, maar ook mooi – ze deed wat ze het liefste deed.
Jane Goodall heeft ons geleerd dat echte verandering niet begint met strijd, maar met verwondering. Met kijken, begrijpen en verbinden. Ze heeft de wetenschap menselijker gemaakt en de natuur persoonlijk. Voor mij blijft ze het toonbeeld van nieuwsgierigheid, humor en respect voor alles wat leeft.
Elke maand nieuws van OOG VOOR AFRIKA ontvangen?