Hallo! Het was even radiostilte, maar geen paniek. Hectiek en rustperiodes wisselen elkaar nou eenmaal snel af. In Kaapstad meerdere malen per dag.

Education takes you places
Het project zit er op! Ik kan blijven zeggen hoe eng het is dat de tijd zo snel gaat, maar het is als zwaartekracht: onvermijdelijk. Ik heb opeens zeeën van tijd, maar zoals ik al liet weten: ik zit niet stil! Dat is sowieso lastig wanneer je in Kaapstad bent. Daarnaast zou ik bijna vergeten dat ik aan het afstuderen ben en dat er een fiks aantal opdrachten liggen te wachten op wat onverdeelde aandacht van mij. Hier gaat dus veel tijd in zitten en aangezien ik iets minder over de werkzaamheden van de Health Promoters kan vertellen, liet de vierde blog wat op zich wachten.

“Hanna, I’m sorted”
Wauw. Het is waar want ik hoorde het hem zelf zeggen. Drie woordjes en ik kreeg een kriebel van trots. Acht weken lang heb ik in samenwerking met Mamakopo van de Health Promoters lessen mogen geven aan jongens tussen de twintig en veertig over het maken van een CV, het schrijven van een motivatiebrief, het aanmaken van e-mail en minder praktische maar minstens zo belangrijke zaken als: Wat drijft jou als persoon? Waar ben je goed in? Wat is je motivatie en waar liggen je talenten? Niet alleen leverde dit de meest interessante en leerzame gesprekken op, we werkten daadwerkelijk ergens naartoe. Doelgericht gingen we met z’n allen de stof te lijf en nu zei hij het: I’m sorted. Hij is er klaar voor. Klaar om gewapend met HP certificaat, mooi CV en een goed onderbouwde motivatie de arbeidsmarkt te bestormen en te cruisen. Hij heeft een sollicitatie te pakken en is zelfverzekerd. Daarnaast heeft een andere jongen inmiddels een baantje gevonden. Bam! Doel bereikt.
Ik ben trots! Trots op de jongens die dag in dag uit naar het centrum zijn gekomen om lessen te volgen en daarmee stapje voor stapje zichzelf in staat hebben gesteld dichter bij hun doelen te komen. En nu zei hij het! “I’m sorted”. Hij is klaar, klaar om te gaan en “het zelf uit te zoeken”.

Certificaten
Daarnaast is een stempel op de lessen van Health Promoters gedrukt door het uitdelen van de certificaten. Je had de studenten moeten zien! Trots droop van hun gezicht en ze zijn zelfverzekerd. Klaar om aan de CV’s toe te voegen als referentie en te laten zien dat ze niet stil zitten, maar iets van hun leven maken door door te leren! De certificaten werden mee naar huis genomen en we hebben al vernomen dat ze vol trots hun familie hebben laten zien waar ze de afgelopen tijd zo druk mee bezig waren. Mond-tot-mondreclame voor de HP gebeurt voor je ’t weet 🙂

TCB
Ik ben dan wel niet meer op het centrum, maar ik ben nog niet klaar met het werk voor de Health Promoters! Sowieso wordt nog steeds elke twee weken een Team Capacity Building-training gegeven. Hier leren we de lessen van de Health Promoters op een manier over te brengen die mensen helpt informatie beter op te nemen en makkelijker te leren. Dit doen we door zelf activiteiten te
bedenken en op die manier, door te doen, kennis op te bouwen. Zoals elke training beginnen we met een “debriefing”. Hier worden alle ervaringen van de Health Promoters besproken. Elke week weer word ik enorm geraakt door de verhalen waarmee de collega’s komen. De afgelopen meeting kwamen ook de actualiteiten aan bod.

Xenofobie
Ik was voorheen nog niet goed op de hoogte van de huidige politieke situatie, simpelweg omdat ik het nieuws niet goed had gevolgd (foei). Tijdens deze vergadering werd ik even met mijn neus op de feiten gedrukt. De xenofobie is een groot probleem dat leeft onder de bevolking en kwam tijdens de vergadering uitgebreid aan bod. In de townships rondom Durban en Johannesburg is sinds half april een golf van geweld tegen buitenlanders gaande. Huizen en winkels worden geplunderd en publiekelijk worden onder andere Somaliërs, Namibiërs en Zimbabwanen op verschrikkelijke manieren geweld aangedaan. De eenheid en ubuntu (Zuid-Afrikaanse filosofie die gelooft in de onderlinge verbondenheid van mensen. “Ik ben omdat wij zijn” die onder anderen Nelson Mandela en Desmond Tutu vol passie hebben nagestreefd, lijken soms ver weg. De buitenlandershaat heeft dodelijke slachtoffers gemaakt, dus we kunnen wel stellen dat het aardig uit de hand gelopen is. Deze xenofobie is niet iets van de laatste paar maanden. In het verleden hebben er al meerdere incidenten plaatsgevonden uit angst voor de onbekende buitenlander die volgens de geweldplegers “banen, vrouwen en huizen inpikken”. Ik vond het heel bijzonder om mee te maken hoe tijdens de meeting met elkaar over dit onderwerp werd gesproken. Het uitgangspunt was dat, hoe erg de situatie ook mag zijn, we met z’n allen verantwoordelijkheid dragen voor deze daden. Ik vond het vooral bijzonder hoe naar voren kwam dat het gesprek met elkaar moet worden gevoerd over dit soort denkbeelden. Op deze manier
laten we zien dat we nooit akkoord gaan met xenofobie in wat voor vorm dan ook. Het community denken komt sterk naar voren in de vorm van gemeenschappelijke aansprakelijkheid. Er is nooit ruimte voor geweld of iets wat niet met woorden kan worden opgelost. Hoor je iemand een xenofobische uitspraak doen, spreek die persoon er op aan. Zie je iemand een xenofobische handeling doen, ga het gesprek aan. Laat het niet iets worden wat kan groeien vanaf het moment dat iemand laat vallen dat diegene het “gewoon niet zo op buitenlanders heeft”. Ga het gesprek aan en laat het niet
groeien tot onbegrip en woede. Op dit moment loopt het namelijk uit de hand en de uitwassen daarvan laten zien wat nu in Durban en Johannesburg gebeurt. Met de mensen die de winkels plunderen is de woede en onbegrip al zover uitgegroeid dat het hier puur gaat om ijskoude, criminele feiten en niets meer. Hier ligt toch wel een duidelijke grens en dit gaat de gemeenschap aan, van de Oostkaap tot de Westkaap. Geen lichtzinnig onderwerp om over te schrijven, maar het houdt me bezig! Ik vind het, naast het feit dat het verschrikkelijk is wat er gebeurt, razend interessant om er veel over te weten te komen en vooral van Zuid-Afrikanen zelf die het er onderling over hebben. Ik heb het voorrecht opgenomen te zijn in deze gemeenschap en kan hierdoor voelen hoe het de Zuid-Afrikanen bezighoudt.

Bezoekjes, bucket lists en banden
Over naar lichtzinnigere onderwerpen! De zeeën van tijd zijn naast de schoolopdrachten snel opgevuld wanneer je je ouders op bezoek hebt. Ik kon niet wachten ze te laten zien waar ik woon, ze Afrikaans eten te laten proeven en allerlei leuke dingen samen te doen. Er stonden namelijk nog een paar activiteiten op de bucketlist! We begonnen hun vakantie met een tour door de mooiste en leukste wijk van Kaapstad: Bo Kaap! Stukje geschiedenis over deze meest kleurrijke wijk van Kaapstad. Ten eerste wordt Bo Kaap beschouwd als de multiculti, islamitische wijk. Tijdens de periode van slavernij in de zeventiende eeuw mochten de slaven (voornamelijk Maleisiërs, Indiërs en Indonesiërs) geen kleuren dragen en werden ze beperkt tot grijze, troosteloze kleding. Toen in 1838 de slavernij werd afgeschaft, werd dit uitgebreid gevierd door ALLE kleuren terug te brengen in de wijk en alle huizen een verschillende kleur te geven. Vandaar dat de Bo Kaap deze dagen de meest kleurrijke wijk is. Zelf woon ik in een hemelsblauw huisje. 🙂

Daarnaast heb ik ze twee keer meegenomen naar Langa waar we een rondleiding kregen door Mamakopo. Het was fantastisch en een cultuurshock op een goede manier. Mensen op straat spreken elkaar aan, we werden ergens binnen uitgenodigd om een broodje mee te eten, we kregen rondleidingen door de huizen en de mensen waren zó ontzettend vriendelijk. Zo heb ik het nog nooit meegemaakt. “Vreemd-dus-eng” is hier niet aan de orde. Eerder “vreemd-en-altijd-en-overal-welkom”.

Ook Robbeneiland hebben we samen bezocht. We kregen een rondleiding van een ex-politieke gevangene die ons ervaringsverhalen kon vertellen. Maakt het des te indrukwekkender. En ik weet niet wat het is met het spotten van walvissen buiten het seizoen om, maar ja hoor! Op de terugweg doken er een paar vrolijk op naast de boot. WAUW, hallo.

Daarnaast hebben we de kampeer-kriebels even getemd door een weekend naar de Cederbergen te rijden. Mams heeft een tijd in Zambia gewoond en trekt daarmee wat meer naar het platteland toe. Tijd om de binnenlanden een bezoek te brengen! Aan het begin van het weekend reden we via de westkust het binnenland in om aan het einde van de dag aan te komen bij een fantastische lodge, in the middle of nowhere. Weer wauw. Het weekend werd gevuld met een aantal hikes in een zeer indrukwekkende omgeving. Tip: sla de Cederbergen niet over tijdens je bezoek aan Zuid-Afrika.
De baviaantjes vliegen je om de oren en de kleuren en imposante rotsen zijn érg de moeite waard.

Deze tip komt wel met een parallel-tip: kom je naar Zuid-Afrika en wil je een auto huren, neem dan een bandenverzekering. Daar ga je je voordeel mee doen. Of huur een Landrover. De teller van het aantal verwisselde autobanden staat inmiddels op vier. Ik moet er geld voor gaan vragen!

Op de planning voor de komende tijd staat nog een paar keer surfen, braaien en een weekendje fietsen huren en tussen de wijnlanden in Stellenbosch van wijnhuis naar wijnhuis fietsen. Heel. Veel. Zin. In.

Daarnaast op de planning: het praktische gedeelte van het werk voor de Health Promoters wordt weer opgepakt en ik heb een aantal afspraken staan voor volgende week om alle centra te bezoeken en te helpen van het upgraden van de materialen van HP. Daar later meer over. Dit zal dan ook meteen de laatste blog zijn, daarna eindigt mijn tijd in Kaapstad namelijk al weer! Heel gek om het zo op papier te zetten, ik wil nog helemaal niet dat het eindigt! Gelukkig staan er nog een paar weekjes reizen op de planning, om pas, of al, eind juni vanaf Johannesburg weer terug te vliegen naar Amsterdam. Wil ik nog niet aan denken! Natuurlijk zal het fijn zijn iedereen weer te zien maar voorlopig ben ik nog zeer tevreden met het leventje dat ik hier heb opgebouwd. En daar wil ik heel graag nog alles uit halen wat er in zit! Tot zover dus! Over een paar weekjes de laatste update met afsluitende fotootjes. Keep you posted!