De gouden zon
Ze had gelijk, mijn vriendin. Je kunt makkelijk verslaafd raken aan Afrika. Ik heb het met veel mensen zien gebeuren. Misschien wilde de waarzegster me daar voor behoeden, want echt een heel goedkope hobby is het niet. Maar elke reis die we samen gemaakt hebben, heeft me nieuwe ervaringen opgeleverd, nieuwe vrienden ook. Floortje Dessing zei het ooit: “Wie neemt er in Nederland de tijd om te genieten van een zonsondergang?” Ik moet tot m’n schande bekennen, ik niet. Maar in Afrika is-ie niet te missen en zelfs een van de hoogtepunten van de dag. Ben je op safari, dan stopt de gids op een mooi punt, trekt de coolerbox te voorschijn en trakteert op een ijskoud biertje. Of je uitkijkt over de townships van Johannesburg of over de uitlopers van de Drakensbergen,
de lucht kleurt geel, het stof van de aarde dwarrelt er als een filter doorheen en het hele landschap baadt in een gouden gloed. Of ’s ochtends. Ook als je géén ochtendmens bent, in Afrika word je wakker samen met de zon. Het landschap is vaak nog nevelig en dan verschijnt er aan de horizon, en bij de oceaan zelfs uit de zee, een vuurrode bal. Die oranje wordt en uiteindelijk de hele dag op je hoofd schijnt.

Peter Boshuijzen