Ze zeiden hun baan op, verhuurden hun huis en vertrokken voor onbepaalde tijd naar zuidelijk Afrika. Daar reizen Pim en Anne nu samen met hun dochters van 2 en 4 jaar rond. Ze slapen in de daktent op de Toyota die ze eind 2020 kochten in Namibië. “De reis van ons leven” noemen ze het. Speciaal voor OOG VOOR AFRIKA schrijven zij over het avontuur dat zij aangingen, de leuke én minder leuke kanten van het reizen en delen zij tips en tricks om ook anderen te inspireren uit de hectiek van alledag te stappen en hun dromen na te jagen. Dit is deel 3.

De grens naar Mozambique over!
Om zo lang mogelijk bij onze ouders en vrienden te blijven, hebben we ons visum voor Zuid-Afrika maximaal benut. Om middernacht verloopt het. En dat klinkt misschien als een leuk sprookje, in werkelijkheid is het retespannend. Want wat als we om wat voor reden dan ook Mozambique niet in komen?

Al vroeg melden we ons daarom aan de grens voor de visum aanvraag. Ook bij deze Afrikaanse instantie ontbreekt het niet aan ambtenaren die al zuchten voor je je vraag stelt. En twee rondrennende en gillende meiden maakt het er natuurlijk niet beter op. Gelukkig brengt Steve Jobs uitkomst, en terwijl de meiden Paw Patrol kijken treffen wij een ambtenaar die er zowaar wél zin in heeft. De enige hickup blijkt onze verblijfplaats. Voor het visum is een reserveringsbevestiging nodig van de plek waar je in Mozambique verblijft. Auto is niet voldoende. Gelukkig is Pim niet voor één gat te vangen, en terwijl de beambte nogmaals door de 65 papiertjes en parafen loopt boekt Pim op Booking.com snel het goedkoopste hotelletje dat hij kan vinden. Voilà! Ook weer opgelost.

En zo rijden we opgelucht Mozambique in. We struikelen vrijwel direct over een enorme hoeveelheid mensen langs de weg die ons opwachten, wapperend met simkaarten, gevarendriehoeken, blikjes cola en andere eerste levensbehoeften. Wat een andere wereld is dit! De mensen hier spreken Portugees en er stroomt duidelijk een flinke handelsdrift door het bloed van de Mozambikanen (zo noem je ze, ik heb het opgezocht). Het voelt echt alsof we in een andere wereld zijn, spannend, maar super leuk! Wij hebben er zin in.

Mozambique ontgroening!
Ogen komen we tekort, als we de route richting de kust van Mozambique over zandwegen vervolgen. Dit is Afrika! Overal prachtig gekleurde mensen langs de weg, beroerde wegen (hoera voor onze 4×4), markten en veel, heel veel reuring. Zelfs onze meiden houden voor de verandering eens kun kakeltjes en staren sprakeloos naar buiten.

En hoewel ik graag schrijf, twijfel ik even hoe ik onze eerste dagen in Mozambique het beste kan verwoorden. Laat ik beginnen bij de mensen. Wát een vreselijk lieve mensen hier. Overal waar we komen is bedrijvigheid en proberen mensen op allerlei creatieve manieren geld te verdienen. Maar nergens hebben we het gevoel dat we opgelicht worden (sterker nog, vaker voelt de gevraagde prijs alsof wij het zijn die deze mensen oplichten) en is iedereen zo ontzettend vrolijk, behulpzaam en vriendelijk.

En dan de boodschappen… Vanaf onze eerste camping besluiten we te wandelen naar het dorp voor een boodschapje. Waar de supermarkt is, vragen deze Mozambique-groentjes aan een van de mensen op het marktplein. De supermarkt? vraagt hij breed grijnzend en kijkt om zich heen. THIS! This is the supermarket! Alles wat je nodig hebt, koop je hier langs de weg, bij een kraampje of op de markt. Of we eieren kunnen kopen? Wacht, twee minuten, ik ren even naar m’n kippen! Vlees? Ja ik bel de slager even of hij terugkomt want ik zag hem net op z’n quad wegrijden!

En dan tenslotte die oceaan… kraakhelder en zo lekker warm! Onze eerste dagen verblijven we (hoe kan het ook anders hier…) aan de kust. Eerst op een camping, en na twee dagen in een huis. En wat voor huis…

We ontdekken deze plek per toeval terwijl we zoeken naar een campingplekje. Na eerst een paar keer vast te zitten (vastlopen in het zand en met samengeknepen billen achteruit – met karretje en al – terug de heuvel af, dat soort drama) komen we op een plekje waar ook ‘beach houses’ op het bordje staat. En daar heb je mij. Mijn blik gaat op smekend. Aangezien het bijna mijn verjaardag is besluit Pim toch even te informeren… het resultaat: we verblijven twee nachten – voor een prikkie!! – in een huis met waanzinnig uitzicht op de oceaan en een privé paadje naar het strand. Deze strandlover heeft geen verjaardagswensen meer over… of toch wel?

Op de ochtend van mijn verjaardag worden we wakker terwijl we de dolfijnen vanaf ons terras zien springen in de oceaan. Een verjaardag om nooit meer te vergeten!

Offroad Dutchies & Friends
“We kunnen toch wel een beetje offroad rijden enzo, hè?” appte een van de vrienden die ons komt bezoeken nog naar Pim voordat zij vertrokken om ons voor twee weken te komen vergezellen in Mozambique. Nou … dat kan zeker…

Onze vrienden en hun twee kids hebben een 4×4 gehuurd om een stukje met ons mee te reizen. Zeker ten opzichte van het oorspronkelijke plan om met hen door Zuid-Afrika te reizen (iets wat door het verlopen van ons visum niet lukte) een stoere onderneming. En toen zij na twee gecancelde vluchten en een 12 uur durende autorit (waarvan 3 uur in het pikdonker) eindelijk onze campsite bereiken is de ontlading enorm.

Wij voelen ons inmiddels wel een beetje schuldig voor alle “ellende” die we hen aandoen, maar Pim heeft spontaan zo’n vet huis geboekt dat hen alles doet vergeten. Bij aankomst vallen al onze monden wagenwijd open en zijn de kids zo enthousiast dat ze ter plekke met kleding en al in de waanzinnige infinity pool duiken.

Maar na twee dagen genieten van de luxe van een huis is het tijd om de daktentjes van onze vrienden echt te gaan gebruiken en natuurlijk de 4×4 honger te stillen. Het grappige van reizen met niet één maar twee mannen is dat je ineens ook voor twee mannen testosteron aan boord hebt. Elke ochtend informeren de heren via wat locals hoe de wegen zijn en kiezen ze een vette offroad zandroute naar de volgende stop. Langs de kust en dwars door het ruige platteland waar we een echte bezienswaardigheid zijn voor de lokale bevolking en andersom. We stoppen regelmatig voor een – letterlijke en figuurlijke – boodschap, delen onze zoete voorraad uit aan de kindjes en spelen her en der een potje voetbal tegen een uitgelaten groep Mozambikanen.

De mannen blaken inmiddels van het zelfvertrouwen en rijden ons vakkundig door het mulle zand, over de duinen of door het water. Maar met al dat zand en water gaat het ook weleens mis. Regelmatig zitten we vast, maar dat maakt de pret eigenlijk alleen maar groter. Dan komt Pim aan met z’n (nog in plastic verpakte) sleepkabel, trekken ze elkaar er weer uit, voelen ze zich nog mannelijker enzovoorts enzovoorts…

En als we dan aan het einde van de dag ons kamp weer hebben staan, leren we dat je op een camping ook wat anders kunt koken dan spaghetti. Met lokaal gekochte groenten, vlees, vis en een vuurtje toveren onze vrienden elke avond verrukkelijk eten op tafel. En zo is iedereen in z’n element. De mannen omdat ze hier ongeremd aan hun oerinstincten kunnen toegeven, de kids omdat ze eindeloos met elkaar kunnen spelen en de dames omdat we elkaar zo gemist hebben en eindelijk weer kunnen bijkletsen.

Mamarazzi!
Mozambique, wat ben je mooi! Samen met onze vrienden cruisen we nog steeds door paradijselijk Mozambique, ontdekken we tropische stranden, maken we foto’s, rijden we door het indrukwekkende platteland, maken we nog meer foto’s en genieten we van heerlijke avondjes met rode zonsondergangen. Een week om niet snel te vergeten!

We volgen de route langs de kust en hebben al tijden geen asfalt meer gezien. Mozambique is zoveel ruraler dan wij tot nu toe hebben gezien. Hoewel we met drie navigatiesystemen rijden (Google Maps, Maps.me en Tracks4Africa), verdwalen we om de haverklap. De zandwegen zijn soms moeilijk te volgen, maar de Indische Oceaan is ons kompas en brengt ons steeds een stukje noordelijker. En anders is er altijd wel een local die voor een paar Meticals een stukje meerijdt en de weg wijst.

En zo vinden we steeds weer nieuwe plekjes om ons kamp op te slaan. Aan het strand of aan de mooie lagoons, het ene plekje nog fotogenieker dan het andere. De kids kunnen lekker met elkaar spelen, ruziemaken, tekenen en zwemmen. En aangezien de dames beiden lid zijn van de mamarazzi club hebben we gelukkig genoeg materiaal om onze avonturen voorlopig niet te vergeten. Want na ruim een week kamperen, zwemmen, kletsen, kletsen en kletsen is het nu tijd om onze weg te vervolgen richting het noorden. Onze vrienden trekken terug richting Kruger. Even slikken, maar gelukkig hebben we de foto’s nog…!

Mooi Mozambique
Voorafgaand aan onze reis werd ons beeld van Mozambique sterk bepaald door de berichten die we lazen en hoorden over de armoede in het land, de corruptie bij de politie en de conflicten in het noorden. ‘Zorg maar dat je alles goed op slot houdt’, waarschuwden mensen ons in Zuid-Afrika vaak als we vertelden over onze plannen voor Mozambique. Nou, ze hadden ons beter kunnen zeggen ‘zorg maar dat je lekker geniet van al het moois daar’, want alles wat we lazen en hoorden staat in schril contrast tot wat we tot nu toe van Mozambique zien…!

Wij zien een prachtig land dat zeker arm is, maar waar de mensen zó ontzettend vriendelijk en behulpzaam zijn, dankbaar om weer toeristen te ontvangen en waarbij elke inboorling die ons pad kruist ons met zo’n grote grijns toewuift dat we ons spontaan hartstikke welkom én veilig voelen. Zitten we vast? Dan komen uit alle hoeken de mensen aangesneld om ons te helpen en vervolgen we al high fivend onze weg weer.

We zien ook een land waar de stranden elke dag weer mooier lijken te worden om nog maar te zwijgen over al die palmbomen en de prachtige zonsondergangen hier. Kortom, Mozambique overtreft al onze verwachtingen!

We trekken steeds wat noordelijker, kletsen met de lokale bevolking, rennen door de warme oceaan, drinken uit een kokosnoot en genieten van het leven aan de kust. Vol nieuwe indrukken en goede moed reizen we door, steeds verder in de richting van de grens met Malawi. Nog zo’n 1000 km hobbelen naar boven… Dat gaat een heel avontuur worden, maar daarover later meer!

Paradijs!
Ik zal proberen om niet in allerlei superlatieven te vervallen, maar dat is lastig want manmanman wat is het hier MOOI! Net toen we dachten dat het allemaal niet paradijselijker kan, kwamen we drie dagen geleden aan op Goody Camp in Inhassoro. Voorlopig onze laatste camping aan de kust, maar niet getreurd… hier kunnen we nog wel even op teren.

Als we nog geen vijf minuten op de camping zijn besluiten we hier zo lang mogelijk te blijven. Ons visum van 30 dagen hijgt in onze nek, maar we laten het lekker hijgen want: azuurblauwe zee, pal aan het parelwitte strand, zwembad, zon, dolfijnen én een trampoline! Deze Dutchies kunnen hun geluk niet op.

En misschien nog wel het állerleukste: over die pareltje witte stranden mag je… RIJDEN! Dus zodra het laagwater wordt laat Pim de bandenspanning tot diep tegen 1.5 bar leeglopen en there we go.

‘Hoe leg je dit uit joh’, zeggen we tegen elkaar als we met een flinke snelheid over het strand scheuren terwijl we links en rechts de vissers met hun boten ontwijken. Want het gevoel van het rijden over een kneiter wit strand, met de oceaan rechts en de rode duinen links is een onwaarschijnlijk vette ervaring. Gelukkig hebben we de drone mee!

Na 30 kilometer – en eindelijk van de eerste hysterie bekomen – komen we uit in de punt van de baai waar de hysterie weer volledig toeslaat. Dit blijkt een geweldige snorkelplek te zijn! Gewapend met duikbrillen en wat broodjes gaan we te water en zwemmen naar een plateautje waar we recht in het kraakheldere water kijken. Roos springt nog net niet in het water, zo enthousiast is ze bij het zien van al die kleurrijke visjes die voorbij komen! Net voor hoogwater keren we terug op onze camping waar de plaatjes op de drone ons vertellen dat we dit echt hebben gedaan. Wát een vétte ervaring!

Niet allemaal paradijs hier trouwens. Zo hebben we de eerste nacht een groep dronken Zuid-Afrikanen achter ons die tot diep in de nacht naar de lokale Snollebollekes luisteren. Uiteindelijk toch mijn daktentje uitgeklommen en vriendelijk gevraagd of het iets zachter kan. Okee, misschien dat ik mijn stem ietsie verhief… okeeokee, ik stond dus midden in de nacht te schreeuwen, maar het was inmiddels ook 1.00 uur… Anyway, de frustratie is goed overgekomen want de muziek gaat uit en de volgende dag komen de mannen met een berouwvol gezicht een vers gevangen visje langsbrengen voor de overlast. De radio van de Afrikanen hebben we niet meer gehoord en wij eten vanavond vis. Win-win voor de Dutchies!

Richting Malawi
Het was de afgelopen weken vaak onderwerp van gesprek: Malawi, gaan we het doen? Het is echt ver en de verhalen die we hoorden brachten ons steeds meer aan het twijfelen: overal militairen, vreselijke wegen en eindeloze stukken zonder camping of hotel om de reis op te breken. En toen we vorige week ook nog eens onze visumaanvraag niet rond kregen had het weinig gescheeld of we waren richting Zimbabwe getrokken. Maar we hakken de knoop door: we gaan ervoor!

We breken de reis van zo’n 1200 kilometer naar de grens op in 5 dagen en stuiteren letterlijk over de beroerde wegen. Pim gaat regelmatig vol in de ankers om te voorkomen dat we in een van de kraters in de weg duiken. Ongelofelijk dat dit de hoofdweg door Mozambique is, we hebben nog nooit zoveel potholes (gaten) in de weg gezien. Om de haverklap zien we auto’s langs de weg met een lekke band of vrachtwagens die in de berm zijn geschaard. En tussen dat alles zijn er de bussen die met onmogelijke snelheid overal tussendoor scheuren en houden we ons hart vast als er weer eentje voorbij komt, wat een idioten! Regelmatig worden we staande gehouden door militairen die willen weten waar we naartoe gaan, zwaaiend met hun AK-47’s vragen ze om frisdrank en geld. Pim blijft altijd rustig, zwaait terug met zijn lege waterflesje en meestal zorgt zijn bravoure ervoor dat we zo weer door kunnen.

We hadden overigens wel gehoord dat het in Noord Mozambique onrustig zou zijn, maar nooit echt begrepen wat er precies aan de hand is. Wat blijkt is dat IS probeert hier een nieuwe staat te stichten en het er op het moment echt heel gevaarlijk is en er vreselijke dingen gebeuren. Wij rijden met een boog om dit gebied heen hoor, dus jullie hoeven het Rode Kruis niet op ons af te sturen, maar bizar is het wel dat er maar zo weinig naar buiten komt van wat zich hier afspeelt.

En als we niet al slalommend door de kuilen stuiteren of onze eigen burgeroorlog op de achterbank aan het sussen zijn, is er ook van alles te zien onderweg: Levende varkens die op brommertjes vervoerd worden, hele volksstammen die in een auto zijn gepropt, geiten bovenop vrachtwagens, en o-ver-al mensen langs de weg! Ze staan te zwaaien met levende kippen, bananen, gooien een handje zand in de potholes in de hoop dat je ze wat munten toewerpt of proberen hun bruine medicinale drankjes te slijten. Om maar te zwijgen over al die prachtige gekleurde vrouwen langs de weg, zeulend met hun kinderen op hun rug en of met onwaarschijnlijk grote pakketten op het hoofd.

En zo verwonderen we ons over de diversiteit van Mozambique en haar inwoners en komen we steeds een stukje dichter bij Malawi. Het enige wat nog ontbreekt is een negatieve PCR test, maar ook daar zijn we inmiddels aardig zelfverzekerd over. Want toen we in Chimoio aankwamen en duidelijk maakte dat we een NEGATIEVE Covid test wilde, zwaaide de dienstdoende dokter even met z’n stokje voor onze mond en stopte hem toen in het monstertje richting het lab. Mogen jullie raden wat de uitslag was ;-).

Tot de volgende keer,

Anne en Pim

Je kunt de avonturen van de Offroad Dutchies ook volgen via https://www.instagram.com/offroaddutchies/