Pim en Anne zegden hun baan op, verhuurden hun huis en vertrokken met hun dochters van 2 en 4 jaar voor onbepaalde tijd naar zuidelijk Afrika. Ze slapen in de daktent op de Toyota die ze eind 2020 kochten in Namibië. “De reis van ons leven” noemen ze het. Speciaal voor OOG VOOR AFRIKA schrijven zij over het avontuur dat zij aangingen, de leuke én minder leuke kanten van het reizen en delen zij tips en tricks om ook anderen te inspireren uit de hectiek van alledag te stappen en hun dromen na te jagen. Dit is deel 5.

TANZANI
Een grensovergang in Afrika is altijd een ding, en ook vandaag was het weer raak. Zonder visa, met een gekochte auto uit Namibië en een gehuurde trailer uit Zuid-Afrika, dat stond waarschijnlijk niet in de e-learning module van de grensbeambten, want ook vandaag was het weer volle bak formuliertjes invullen, balietjes afgaan en… wachten, wachten, wachten. Nu schrijf ik met een gekke bek e-learning, maar dat is natuurlijk een grapje. Eerlijk gezegd verwacht ik niet dat de ambtenaren hier überhaupt ooit iets online doen of op een andere manier een beetje met de tijd zijn meegaan. De wegen door de grensovergang zijn zo slecht dat een paard en wagen er nog vast zou komen zitten, betalen kan alleen contant in Amerikaanse dollars en onze visum gegevens worden keurig genoteerd in een Excelletje.

In totaal staan we bijna vier uur bij de grens te wachten. Net als we denken dat grenshulp Abel er met onze versgepinde dollars vandoor is komt hij aanrennen met het verlossende woord: alles is rond, we kunnen gaan! Hallo Tanzania! Tot twee dagen geleden had ik nooit verwacht dat we hier tijdens deze reis heen zouden gaan en hier zijn we dan! Let’s go!

Op naar de kokosnoten
We reizen richting Dar Es Salaam, de hoofdstad van Tanzania en het vertrekpunt voor onze ‘mini vakantie’ naar… Zanzibar! En ja, ik ben hier inderdaad opgewonden over en dat is maar goed ook, want de reisdagen zijn lang en pittig. De afstand is groot en het schiet niet op: óf er rijdt een vrachtwagen voor ons, óf we belanden in een 50 km-zone met drempels als kleine Kilimanjaro’s óf er staat een politiecontrole. Die laatste treffen we zo vaak dat het soms moeilijk is om ons geduld te bewaren als de diender in kwestie weer eens op z’n elfendertigste uit z’n stoeltje komt, al zuchtend 2 minuten naar ons paspoort staart om vervolgens de slagboom te openen alsof hij in z’n eentje de hele Eifeltoren op z’n rug draagt.

Maar goed, langzaam maar zeker zien we ons op het kaartje steeds verder richting Dar Es Salaam kruipen, ik kan de kokosnoten al bijna ruiken…;-). We hebben al weken geen supermarkt meer gezien, maar ook hier vinden we langs de weg altijd wel weer wat lekkers te eten.

Onderweg overnachten we op mooie plekken. Zo kamperen we een nachtje in het wild op een prachtig plekje langs de rivier, verblijven we op een oude boerderij (waar we eindelijk weer eens verse groenten, fruit en brood kunnen inslaan, ongelofelijk hoe blij je kunt zijn met het vinden van verse wortels!) en slapen we op een familiecamping met zwembad én restaurant! Nog zo’n driehonderd kilometer te gaan tot we onze camping in Dar Es Salaam bereiken. De pont is geboekt en maandag laten we onze auto op het vasteland achter voor een midweekje Zanzibar. Palmbomen, cocktails, shoppen en een lekkere lodge. Dat zal ons de lange reis vast snel doen vergeten. Mij in elk geval wel. Woehoeeeee!

Zanzibar perikelen
Opgewonden en geen idee van de deceptie die ons te wachten staat propten we ons vanmorgen al vroeg in een rammelig taxibusje. Dwars door de maandagochtendspits in Dar Es Salaam rijden we richting de ferry met eindbestemming… Zanzibar! De terminal is vol Afrikaanse chaos, maar daar zijn we inmiddels aan gewend en gelukkig hebben we VIP-tickets geboekt. En hoewel we er allemaal even lang over doen, op dezelfde boot zitten en net zoveel tijd moeten wachten, is het toch een fancy gevoel als je bij aankomst in een apart gekoeld hokje mag zitten en op de boot niet tussen het pleps hoeft plaats te nemen, maar in een leren stoeltje zit en een gratis snackie aangeboden krijgt.

De ferry doet er zo’n 1,5 uur over om deze VIP’s naar Zanzibar te brengen. Palmbomen, witte stranden, paradijs: we zitten helemaal in onze VIP-waan en staan te stuiteren als we in de taxi naar onze lodge stappen. Maar dat gestuiter neemt af naarmate we dichter bij onze eindbestemming komen en tegen de tijd dat we er zijn zitten we allemaal doodstil. De prachtige lanen langs palmbomen hebben plaats gemaakt voor vieze hobbelwegen en de huizen die we passeren lijken steeds smoezeliger te worden.

‘We zijn toch niet opgelicht, hè?’, grapt Pim nog terwijl ik vooral hoop dat de taxichauffeur zich heeft vergist in de locatie. Want hier zal het toch niet zijn? Weggestopt tussen een krottenwijk en omringd door straatvuil en nieuwsgierige locals bevindt zich onze lodge: de luxe die we ons na weken kamperen hadden gegund en waar we goed voor hebben betaald. De teleurstelling moet van onze gezichten hebben gedropen, want niemand zegt een woord als we door onze kamers met “zeezicht” worden geleid. Zeezicht? Welke zee? Dat zicht is ver te zoeken, net als het VIP-gevoel waarmee we vanochtend vertrokken. Wat volgt is een hectische middag. Wat gaan we doen?

Het is overduidelijk dat dit onderkomen in geen enkel opzicht voldoet aan onze Zanzibardroom, maar aangezien een terugbetaling van ons geld er niet in zit zijn de meningen verdeeld. Het dameskamp vindt dat we na maanden kamperen, wildplassen en koude douches wel wat luxe hebben verdiend en pleit voor een andere lodge (en hebben er natuurlijk al eentje op het oog), terwijl de mannen op de centen zitten. Maar de dames gooien alle charmes in de strijd en om 17.00 uur stappen we allemaal in de taxi. Onderweg onderhandelt Pim met de lodge of het om zijn laatste centen gaat en 1,5 uur later arriveren we dan eindelijk op de Zanzibar bestemming waar we zo op hadden gehoopt; een prachtig resort, pal aan het strand, palmbomen, zwembad en luxe. Het was een dag waarop we ons VIP en backpacker en alles er tussenin voelden, maar we zijn er! Welkom op Zanzibar! Of zoals ze het hier zeggen: Karibu Zanzibar!

Cultuur snuiven
Al maanden reizen we voornamelijk door natuur en afgelegen gebieden en is er onderweg weinig (stedelijke) cultuur te snuiven. Nu vind ik dat persoonlijk niet zo’n groot probleem in vergelijking met het feit dat ik al maanden niet heb gewinkeld… Slippers, een nieuwe bikini, jurken, souvenirs: op Zanzibar ga ik los, denk ik al weken.

Dus onder het mom van “cultuursnuiven” lok ik ons gezelschap vandaag richting Stone Town, de culturele hoofdstad van Zanzibar. De shillings branden in mijn zak als we door ons taxibusje worden afgezet op een groot plein in het centrum en ik ben er meer dan klaar voor.

Maar ook geschiedenisfreak Pim is natuurlijk van de partij en blijkt zijn eigen agenda te hebben. Voor ik het weet loop ik achter een gids aan en sjokken we met twee jammerende kids door de kathedraal, langs monumenten en door het museum. Nu klaag ik een beetje over de tour, maar deze was eigenlijk heel interessant. Sterker nog, het was ontzettend indrukwekkend om meer te leren over de vreselijke en mensonterende slavenhandel die hier heeft plaatsgevonden. Een moment waar we even niet zo trots zijn op onze Europese roots…

Na de tour begeven we ons dan eindelijk richting de markt, klaar om de lokale economie eens flink te spekken. Stone Town echter blijkt vol Perzische en Arabische invloeden en daarmee vol opdringerige verkopers die met name kruiden, nepparfum en tweedehands sandalen proberen te slijten. Niet echt de dingen waar ik naar op zoek ben…

De stad is warm, druk en chaotisch, de kids vinden er natuurlijk geen bal aan en voor ik het weet vluchten we ons taxibusje weer in. Deuren dicht en… rust! Dus Stone Town: been there, done that, maar nu snel terug naar ons parelwitte strandje voor een middagje zonnebaden.

 Hakuna Matata!
Ok, onze aankomst op Zanzibar was dus niet zo Hakuna Matata, maar nadat we halsoverkop onze boeking wijzigden en vertrokken naar Waridi Hotel kon ons onbezorgde eilandleventje dan toch echt beginnen. Ons paradijsje aan zee voldoet aan alle Zanzibar verwachtingen: strand, palmbomen en een kneiterblauwe oceaan recht voor de deur.

In zijn last-minute onderhandelingen heeft Pim voor ons zelfs een all-in arrangement bij elkaar gepingeld en de komende dagen gaan deze kersvers geupgrade all inclusive gasten daar eens even lekker van genieten…

We starten onze midweek Zanzibar dan ook met een dagje relaxen bij het strand en het zwembad en het flink uitmelken van onze all-inclusive bandjes. De kids hebben al snel de weg naar de bar gevonden en de Fanta, watermeloen en koekjes zijn niet aan te slepen. Het is trouwens wel even wennen hoor, we hebben het idee dat we al weken richting het einde van de wereld rijden en dan ineens ben je omringd door toeristen die diezelfde morgen nog vanuit Europa invlogen..!

Ook op het strand merken we dat we ons op een toeristische plek bevinden, want zodra je kleine teen ook maar het privéstrand verlaat word je belaagd door de – al dan niet traditioneel geklede – Zanzibianen die ons met hun iets te fanatieke sales skills van alles proberen aan te smeren. De “Jambo, jambo’s” (hallo hallo) en “Hakuna matata’s” vliegen je om je oren tot ik beiden niet meer kan horen. Dus na een dagje relaxen, zwemmen en zonnebaden is het tijd voor wat avontuur.

We boeken een snorkel- en eilandtour en begeven ons – samen met nog 163 andere bootjes – richting Mnemba Island, het eiland dat Bill Gates heeft gekocht en waar wij – genereus als hij is – ook omheen mogen flipperen. Dus, duikbril op en gaan met die flippers!

Het is een beetje oppassen dat je niet tegen een van de andere ronddobberende bootjes aan snorkelt maar – hakuna matata – het is werkelijk prachtig! Je steekt je hoofd in het kraakheldere water en voor je het weet ben je omsingeld door honderden kleurrijke hapgrage visjes. De kids houden ons vast op de rug en dit blijkt een uitstekende snorkelhouding. We eindigen onze tour met een uurtje op een onbewoond zandeilandje. Gelukkig voor ons is er verderop 1 dolfijn gespot en cirkelen daar nu zo’n 135 bootjes omheen. Ons niet gezien, wij genieten van de rust op deze prachtige plek, gooien de drone in de lucht en schieten nog wat insta-waardige kiekjes.

En zo genieten wij van het relaxte eilandleven. Geen gekook, zorgen of afwas, ik vind het echt even heerlijk!! ‘s Avonds als de kids uitgeteld op bed liggen sluiten wij de babyfoon aan en genieten we in alle rust van het uitgebreide en lekkere buffet in het restaurant. Heerlijk! Hakuna… juist.

Heimwee in Tanzani-nee
Nadat we het luxe all-in leventje in Zanzibar achter ons hebben gelaten is het om heel eerlijk te zijn even omschakelen. De heimwee slaat toe, het weer zit tegen en ook met reizen zit het even niet mee. Het begon allemaal met een nachtje in Dar Es Salaam naast de karaoke bar waarbij hits als سيستمر قلبي en فندق كاليفورنيا zo hard binnenkomen dat zelfs onze AirPods het valse geschreeuw niet buiten weten te houden en we geen oog dicht doen.

Brak komen we op onze volgende camping aan. Tenminste camping… In feite is het een grasveld achter een betonwand met een paar stinkende wc’s waar de hele lokale community gretig gebruik van maakt. Maar het meest beroerde aan deze plek is waarschijnlijk de weirdo die ons elk uur door de moskee speaker wakker blèrde, op de voet gevolgd door de locals die ons maar aan blijven staren en foto’s van de kinderen proberen te maken. Tanzania blijkt tot nu toe dus nog niet echt ons land te zijn. De mensen zijn niet zo vriendelijk als we tot nu toe gewend waren in Mozambique en Malawi en ook zijn er weinig leuke campings te vinden.

En als het dan allemaal even niet mee zit slaat ook de heimwee toe. Maar als je op de wereldkaart kijkt waar we ons nu bevinden, dan is er maar één conclusie te trekken, dit is niet het beste moment om heimwee te krijgen. Er zit dus maar één ding op, we gaan er het beste van maken. We kamperen nog twee dagen met onze Zuid-Afrikaanse vrienden waarbij we elkaar er weer bovenop helpen. Vince maakt een heerlijk Zuid-Afrikaans potjie, Megan haalt ál het speelgoed uit hun trailer en Pim vindt nog een flesje witte wijn.

In de regen nemen we afscheid van elkaar, zij besluiten de grens met Kenia over te gaan, maar wij kunnen de energie voor nóg een grensovergang en een reis nog noordelijker niet opbrengen. Langzaam gaan wij koers zetten richting zuidelijk Afrika. Maar niet voor we van TanzaniNEE een TanzaniJA hebben gemaakt!

GATVOL!
Het Afrikaans zit vol mooie woorden, maar eentje beschrijft onze reis door Tanzania tot nu toe goed: “Gatvol…!” Als we vooraf hadden geweten dat Zanzibar in principe ons enige hoogtepunt in Tanzania zou worden, hadden we de duizenden kilometers nooit afgelegd. Mount Kilimanjaro is natuurlijk letterlijk en figuurlijk een hoogtepunt, maar verschuilt zich dagenlang achter een dik wolkendek en de prijzen om naar Serengeti of de Ngorongoro krater te gaan zijn absurd. Het is echt hard als je met je auto voor de gate van Serengeti staat en de Tanzanianen meer dan 700 euro voor een dagje tuffen door het park durven te vragen. Laat dat de Amerikanen maar lekker betalen, deze Dutchies houden het voor gezien.

Kortom, we zijn klaar met Tanzania en besluiten richting Zambia te gaan. Dit betekent dagen in de auto, waarbij de politiecontroles ons geduld en vriendelijkheid soms flink op de proef stellen. Met een bewonderenswaardige glimlach draait Pim elke keer weer zijn raampje naar beneden en overhandigt geduldig zijn rijbewijs. Regelmatig zijn we in overtreding en beginnen de onderhandelingen. We zeggen ‘sorry’ en als we geen bonnetje willen komen we vaak op 1/3 van de prijs uit. Dat bedrag stopt de diender in kwestie dan glimlachend in zijn zak en wij vervolgen -eveneens glimlachend – onze weg.

Honderden kilometers en tientallen uren vliegen zo voorbij, ja we zijn er klaar mee: of GATVOL zoals de Afrikanen zeggen. Maar niet allemaal gatvol hoor, er waren zeker ook mooie momenten. Zo leerden we een Nederlandse boer kennen en stonden we een nachtje op zijn bananenfarm. Vanaf zijn boerderij was het uitzicht op de Kilimanjaro fenomenaal. Tenminste, dat vertelde hij, wij zaten in de wolken, maar dat terzijde want ik zit nou net in het positieve gedeelte van deze blog. Ook ontmoetten we – net toen we er helemaal doorheen zaten – een leuk Nederlands gezin. Zij kwamen aan met een flesje Spier en een boel gezelligheid. Net wat we nodig hadden! Dus, geen romantisch en avontuurlijk verslag deze keer, maar daar gaat vast snel verandering in komen! ‘Nog maar 6 uur te gaan voor vandaag’, zegt Pim net. Niks gatvol: VOL GAS!

Tanzania: eind goed al goed!
Na een flinke portie heimwee en een tikkie teleurgesteld in wat Tanzania ons tot dusver bracht, koersen we met hernieuwde moed richting het westen van het land. We hobbelen met onze Toyo (die nog altijd rijdt als een zonnetje!) over waanzinnige offroad wegen en zien het landschap voor onze ogen veranderen van groen naar rood en oranje.

Als je me vooraf had gevraagd hoe reizen door Afrika zou zijn, dan is dit hoe ik het me voorstelde. De mooie wegen leiden ons naar een prachtige kampeerplek aan de rand van de rivier. Bij aankomst horen we de nijlpaarden al bulderen, wat een welkom. Ook een beetje spannend natuurlijk, maar volgens rasoptimist Pim niks aan het handje zo lang het vuurtje maar brandt. Ik heb daar mijn twijfels over en kruip al vroeg het daktentje in. En als ik de volgende dag zie dat de worteltjes op de grond allemaal verdwenen zijn en de olifantensporen door het kamp lopen ben ik blij dat ik die nacht mijn plasje heb opgehouden.

Voor we de grens met Zambia overgaan besluiten we nog een aantal dagen te gaan genieten van Lake Tanganyika, een tropisch meer in het westen van Tanzania. Via een oprit van maar liefst 65 kilometer bereiken we Lakeshore Lodge. Een mooie camping, lekker restaurant, eindelijk weer eens een warme douche, een historisch kerkje voor wat cultureel gesnuif om de hoek én een massagesalon op het strand. Hier houden we het wel even uit!

Als we op onze laatste avond in Tanzania ‘s avonds bij ons kampvuurtje zitten mijmeren, realiseren we ons dat heimwee een gevoel is dat erbij hoort, maar dat er absoluut ook veel momenten in ons leven gaan komen waarbij we met weemoed terug gaan denken aan die heerlijke avondjes bij het vuur onder de prachtige Afrikaanse sterrenhemel!

Tot de volgende keer,

Anne en Pim

Je kunt de avonturen van de Offroad Dutchies ook volgen via https://www.instagram.com/offroaddutchies/ en je vindt hun hele verhaal in het OOG VOOR AFRIKA Vakantieboek 2022. Nu verkrijgbaar in onze webshop.