Pim en Anne zegden hun baan op, verhuurden hun huis en vertrokken met hun dochters van 2 en 4 jaar voor onbepaalde tijd naar zuidelijk Afrika. Ze slapen in de daktent op de Toyota die ze eind 2020 kochten in Namibië. “De reis van ons leven” noemen ze het. Speciaal voor OOG VOOR AFRIKA schrijven zij over het avontuur dat zij aangingen, de leuke én minder leuke kanten van het reizen en delen zij tips en tricks om ook anderen te inspireren uit de hectiek van alledag te stappen en hun dromen na te jagen. Dit is deel 4.

MALAWI – De grens over!
Zet 100 leeuwen een week op water en brood en stuur er dan een jong mals hertje langs. Dat is zo ongeveer hoe wij ons voelden toen we vandaag de grens overstaken van Mozambique naar Malawi.

We hadden de grenspost nog niet in het oog of werkelijk overal begonnen er mensen aan onze auto te trekken. Ze sprongen op de bumper en probeerden de deuren al open te maken voor we konden uitstappen. Werkelijk iedereen probeerde een slaatje te slaan uit de komst van deze verse toeristen die de grens over willen steken. Simkaarten, stickers, geld wisselen, papieren, nootjes, weetikwat, of mensen stonden er mee voor m’n gezicht te zwaaien. En probeer dan maar, met twee kinderen op je arm en zeker 40 man trekkend aan je jasje 4 ienieminie visumformuliertjes in te vullen. Onmogelijk… Ik denk niet dat ik ooit eerder in zo’n chaos terecht ben gekomen. En midden in deze chaos hoor ik een klein stemmetje: “Mama, ik moet plassen.” NEEEEE!!!

Aan de kant van Malawi is de chaos zo mogelijk nog groter. En daar tussen al die schreeuwende mensen vindt Pim John. Hoe hij hem heeft geselecteerd weet ik niet – in elk geval niet op z’n bruine kijkers, want daar keken er nog zo’n 60 van naar binnen – maar deze man was een held! Vol overgave loodste hij ons langs de eindeloze balies. Stempeltje hier, formuliertje daar, lijstjes, betalen en nog meer stempeltjes, wát een bureaucratie! En dan zijn we nog blij dat we ons visum al online hadden geregeld.

Met dat visum was het overigens wel kantje boord. Want hoewel we hem al ruim een week geleden hadden aangevraagd kwam hij maar niet binnen. Toen we hem gisteren echt begonnen te knijpen kregen we ook nog eens geen gehoor bij de ambassade. Na een nachtje slecht slapen (vandaag verloopt ook ons visum voor Mozambique) vonden we via Facebook ene Gloria die het binnen 10 minuten had gefixt. Zo zie je maar weer, het gaat er niet om wie je bent, maar wie je kent. Of wie je op Social Media vindt :).

En zo rijden we na een reis van 5 dagen Malawi in. Men noemt het “het warme hart van Afrika”. Laten we het hopen en laten we hopen dat het deze onderneming waard is geweest!

Malawi: avontuurlijk vanaf het begin!
Zo. En wij maar denken dat we met de grensovergang ons portie avontuur voor die dag wel hadden gehad. Little did we know… Zodra we de grens over zijn, vervolgen we onze weg al snel door de bergen. Wat is het hier groen! En wat is het hier mooi. We genieten van een geweldige zonsondergang als we door een van de prachtige bergpassen rijden. Tenminste, ik geniet, Pim staart vooral zenuwachtig naar Google Maps.

Want – zoals dat gaat bij zonsondergangen – gaat daarna de zon ook echt onder. En dan wordt het hier donker. Pikkedonker. De teller gaf nog drie kwartier aan. Lang verhaal kort, het waren drie vreselijke kwartieren en we zijn nog nooit zo dankbaar geweest veilig op onze camping te zijn. Eén ding hebben we onszelf beloofd: wij rijden in Afrika nooit meer in het donker. Al moeten we onze tent langs de weg opzetten.

Maar goed, we zijn er: Malawi. Het stond als ik eerlijk ben niet echt op mijn bucketlist. Nu had ik er inmiddels wel een beetje een voorstelling van gemaakt, maar wat ik er zeker niet van had verwacht is dat je hier op safari kan! YES! We kamperen recht tegenover Majete Game Reserve: een Big 5 gebied dat we al snel leren kennen als een van de mooiste wildparken waar we ooit zijn geweest.

Want na een dagje bijkomen van een hectisch dagje grens oversteken en nachtrijden, staan deze safari-fanatiekelingen bij de opening van het park vooraan. Niet dat er nog meer toeristen staan, maar toch. Het park heeft prachtige zandwegen langs een grote rivier waar we krokodillen en nijlpaarden zien. We zien niet alleen heel veel dieren, maar de omgeving is ook nog eens super mooi. Op sommige plekken rijden we zelfs langs palmbomen! De mooie bergen, bomen, uitkijkpunten en de avontuurlijke wegen: wát een prachtig gebied is dit!

En aangezien de meiden de afgelopen dagen wel genoeg tijd in de auto hebben doorgebracht, breken we de dag lekker op door de heetste uren aan het zwembad van de camping door te brengen waar we zelfs vanuit onze luie stoel nog een krokodil voorbij zien komen. Het moet niet gekker worden! Tijdens de mooiste uurtjes zo rond zonsondergang rijden we nog een rondje door het wildpark. Maar dit keer zijn we wel voor het donker thuis!

Het warme hart van Afrika
“Het lijkt wel een zee”, zegt Juul als we eindelijk aankomen bij het Lake Malawi. En dat klopt wel, Lake Malawi is het op vijf na grootste meer van de wereld en dus ontzettend groot. En de Dutchies staan weer eens front-row: Op een camping aan de rand van het meer heeft Pim voor ons wederom een gouden plekje gevonden.

Onze camping ligt tegen het vissersdorpje Magoici, en dagelijks zien we de inwoners voorbij sjokken. Vissen, wassen, varen, allemaal zijn ze bezig rondom het meer. Nu schrijf ik bewust sjokken want ze doen hier van alles, maar tempo … dat zit er nooit in.

Zo komt ook Dixon voorbij geslenterd en we raken aan de praat. Hij introduceert ons bij zijn familie en neemt ons mee door het dorp. We leren zijn gezin kennen, proberen samen met zijn vrouw Rozemarijn – net als alle kindjes hier – in een traditionele draagzak te binden (mission impossible…), gaan met zijn zus naar de kerk en maken foto’s van alle blije kids die al de hele ochtend achter ons aan dartelen.

Op maandag neemt Dixon ons nog mee naar de school. Deze is vorig jaar gebouwd en in januari geopend. Voorheen kreeg geen van de 1500 kinderen uit het dorp onderwijs. Stichting Vrienden voor Afrika heeft in Nederland geld ingezameld en hier een school gebouwd waar alle kinderen nu gratis heen mogen. Wauw! Dat is nog eens impact maken…

Als we ‘s avonds moe maar voldaan voor ons tentje zitten komt de dominee van de lokale kerk op zijn fietsje langs. Lang verhaal kort: hoop ellende, ze willen nieuwe ramen in de kerk en hij doet zijn aandoenlijke verhaal. En iedereen die onze Pim – vatbaar voor alles wat sneu is een beetje kent – snapt wel waarom de pastor een half uurtje later met een big smile het dorpje weer inreed…

Verwonderen!
Mensen die ons een beetje volgen op Instagram sturen weleens het lijkt wel een droom die reis van jullie. En dat is ook wel zo hoor, maar soms is die droom ook wel een beetje een nachtmerrie… Want als Roos weer eens op de meest onmogelijke plekken een driftbui heeft, Juul nog geen twee tellen alleen wil spelen (en ik dus 1 tel mijn boek kan lezen), we ons zorgen maken over gezondheid en hygiëne, of de meiden midden op de camping slaande ruzie krijgen over wie het roze ontbijtbordje het eerste had, dan zitten we best weleens met onze handen in het haar en is het #perfectinstagramlife heel ver te zoeken. Maar vanavond, vanavond konden zelfs onze verhalen op Instagram niet tippen aan de ervaring…

Aan het einde van de middag varen we vanaf onze camping met een catamaran Lake Malawi op, richting een van de eilandjes waar we voorzien van wit brood en snorkelset zo het heldere water in duiken. Samen met de ontelbare visjes dobberen we in het rond, terwijl Pim rondjes met zijn drone vliegt.

En hij was trouwens niet de enige in het luchtruim… want toen schipper Mozes een – naar vogel klinkend – fluitsignaal gaf en een sardientje in het water mikte, dook er plotseling een levensgrote visarend recht voor onze neus het water in. Wow! Zijn we nu echt visarenden aan het voeren…?! Bizar!

En zo tegen zonsondergang legde Mozes de boot stil. “Just enjoy”, zei hij er nog bij. Nou Mozes, dat is de meest overbodige instructie die wij in tijden kregen. Recht voor onze ogen kleurt de hemel van geel, naar oranje, naar onwaarschijnlijk dieprood. Ongelofelijk wat een kleurenspektakel. En terwijl de meiden verdiept zijn in Paw Patrol (perfectlife moet je soms een handje helpen) genieten wij van de mooiste zonsondergang die we ooit zagen en de meest bijzondere avond van onze trip tot nu toe. En zo zijn we ondanks de struggles die we zo nu en dan ervaren dankbaar voor de verwondering. Wat een ervaring weer!

Vriendjes!
We zijn inmiddels bijna 5 maanden op reis en hebben zo veel mooie mensen ontmoet. Locals, ondernemers, andere reizigers, zendelingen, ieder met een eigen verhaal. Maar gezinnen die hetzelfde doen als wij, die vinden we nergens. En vooral Juliëtte heeft soms best heimwee naar vriendinnen en thuis. Hoe tof is het dat we via Instagram een andere familie vinden die in de buurt is!

Achter het Instagram account van ‘Our Bucket Year’ blijkt het Zuid-Afrikaanse gezin Vince, Megan en hun kinderen Riley en Torah te zitten waar we mee afspreken op een camping aan het meer. Vanaf het moment dat we elkaar begroeten is er een klik en trekken we met elkaar op. De kinderen spelen van zonsopgang tot de zon weer onder gaat met elkaar. Juliëtte en Riley moeten we letterlijk uit de golven trekken als we gaan eten. Hoewel de kinderen elkaar niet verstaan begrijpen ze elkaar volledig. We besluiten een tijdje samen te reizen en kamperen bij een potgieterij waar we potten bakken en beschilderen.

Op zondag is Vince jarig en trakteert hij ons op een Zuid-Afrikaans potjie en een glaasje Amarula, manmanman, dát was lekker! En als de zon ondergaat sluit Vince zijn projector aan en maakt het feestje compleet met een echte drive in bioscoop. Aan Lake Malawi, met een bakje verse popcorn op schoot kijken de vier kids op een groot scherm Paw Patrol. Wat een onvergetelijke herinnering.

’s Avonds leggen we de kids op bed en terwijl we bij het kampvuur zitten komen we tot de gezamenlijke conclusie dat het zo jammer is dat we maar zo weinig andere gezinnen ontmoeten op reis. “Maar ja”, eindigt Vince, “je moet ook wel een beetje gek zijn om dit met kinderen te doen.” En daar heeft hij natuurlijk wel een punt.

Het warme hart van Afrika
Onze drie weken in Malawi zitten erop. Hoewel het nooit ons initiële plan was om hier naartoe te gaan, hebben we er geen seconde spijt van. We rijden door de rurale gebieden, ontmoeten de mooie mensen hier en genieten natuurlijk van het prachtige meer. Maar we zagen ook een andere kant…

De coronacrisis, grote overstromingen en de oorlog in Rusland leiden tot grote armoede bij de lokale bevolking. De schappen zijn leeg en behalve tomaten en bananen is er hier vrijwel geen groente of fruit te vinden. De inflatie is enorm, pinautomaten zijn vaak leeg en mensen adviseren ons om snel de tank met diesel te vullen omdat men bang is dat het land binnenkort bankroet gaat. Het is triest om te zien hoe de wereldwijde ontwikkelingen vooral de allerarmsten hier treffen.

Als we een paar dagen geleden op het punt staan om afscheid te nemen van Meg en Vince om onze weg terug naar het zuiden te beginnen, begon het te regenen. “Dit is toch geen afscheid “, zei Pim en ineens was het (binnen een tijdsbestek van 2 minuten!) beklonken: we doen het, laten we mee gaan naar Tanzania. De dames door de dolle (Zanzibar is onderdeel van Tanzania…) en de mannen duiken de reisgidsen in.

En zo kwam het dat we vanmorgen in alle vroegte alles inpakken om samen met Vince en Megan richting de grens van Tanzania te gaan. Voorin ligt de “padkost”: traditionele braaibroodjes die Megan gisteren op het kampvuur voor ons heeft gemaakt. “Kom, we doen nog één fotootje met de auto’s op het strand”, stelt ze voor. Twee uur later, een hoop graafwerk, een sleepkabel en rijplaten, zijn we nu dan toch echt onderweg. Laten we hopen dat het geen voorbode voor de grensovergang naar Tanzania is…

Tot de volgende keer,

Anne en Pim

Je kunt de avonturen van de Offroad Dutchies ook volgen via https://www.instagram.com/offroaddutchies/ en je vindt hun hele verhaal in het OOG VOOR AFRIKA Vakantieboek 2022.