Tekst en foto: Leon Leeferink

Leon Leeferink is directeur van Stichting Red het Talent dat met projecten in Kaapstad en Durban honderden kinderen van straat helpt en re-integreert in de maatschappij.Leon heeft een mening over Zuid-Afrika die hij graag deelt. Deze maand bestaat Stichting Red het Talent exact drie jaar. Een mooi moment om terug te kijken naar mijn eerste kennismaking met straatkinderen. Het werd een wijze levensles. Het was op ons project uMthombo in Durban, Zuid-Afrika.

Binnen de muren van uMthombo liepen tientallen straatkinderen rond. Er waren korte maar felle opstootjes links en rechts. Ik ging mijn ervaring als volleybaltrainer gebruiken om deze kinderen te helpen. Het project had reeds een succesvol sportprogramma met surfen en ik was (en ben nog steeds) overtuigd van het idee dat we met volleybal hetzelfde konden bereiken. Straatkinderen af laten kicken van negatieve verslavingen door vaak met ze te sporten, dag in dag uit.

Nadat we een bal gekocht hadden, riepen we de kinderen bij elkaar. We wilden de instructies bewaren totdat we op het strand waren aangekomen. Dat zou een wandeling zijn van 10 minuten, het project lag toen op 500 meter van het strand af. Nadat ik dat meldde, sprongen er een aantal kinderen enthousiast op en vroegen mij om de bal. Dat moment maakte ik voor het eerst kennis met straatkinderen.

Ik gaf ze de bal. Die werd binnen de muren van het project twee à drie keer overgegooid tot een van de kinderen de bal over de muren gooide. Zonder ook maar na te denken, vroeg ik aan diezelfde knul om de bal even te gaan halen.De andere kinderen die enthousiast uitkeken naar het volleybalprogramma liepen weg. Ze straalden uit dat ze geen heil meer zagen in de volleybaltraining voor die dag. Ik bleef netjes wachten totdat die knul terug zou komen met de bal. Het duurde en het duurde en de bal kwam niet meer terug. Ik voelde mezelf met de minuut kleiner worden. Ik was voor het eerst in aanraking gekomen met straatkinderen en dit moment liet mij iets zien van de regels op straat, waar overleven regel nummer 1 is. De bal was waarschijnlijk al verkocht voordat ik nog maar door had wat die andere kinderen al lang begrepen hadden.

Het was een wijze les; mensen helpen is een proces dat tijd kost. Regels zoals ik ze kende, tellen niet overal en wat mij toen heel logisch leek, was volkomen onlogisch op straat. Vanaf dat moment heb ik geleerd dat je eerst moet begrijpen, voordat je begrepen kan worden.

Ieder kwartaal schrijft Leon Leeferink een blog voor Oog voor Afrika.