Reizen in het kader van de millennium doelen

In januari 2015 reisde Maud van Steen met Millennium Travels naar Kenia. In deze blog vertelt ze over haar tijd daar, Timu Kota en de millennium doelen.

De millenniumdoelen zijn 8 doelen, opgesteld in 2000 door 189 lidstaten van de Verenigde Naties. Doelen die samen een oplossing moeten bieden voor grote wereldproblemen als honger, armoede, de HIV/AIDS epidemie en ongelijke rechten, duurzamer leefmilieu en oneerlijke handel. Deze doelen zijn doorberekend in tijd, grondstoffen, aanwezige kennis en menskracht en zouden vóór 2015 haalbaar zijn. Volgens de berekeningen. De berekeningen hebben echter geen rekening gehouden met goodwill, geldcrisis in het Westen en oorlogen.

Timu Kota, Swahili voor Team Droom, zie ook www.timukota.nl, heeft zich tot doel gesteld de millenniumdoelen onder de aandacht te brengen bij zoveel mogelijk jongeren in Nederland. Onder het motto dromen, durven, doen. De organisatie Millennium Travels, www.millenniumtravels.nl ondersteunt deze visie en de millennium doelen en vindt het enorm belangrijk dat Nederlandse jongeren door hebben dat een betere wereld voor het grijpen ligt. Dat het een kwestie is van samenwerken, doorzetten en willen. De acht doelen, of ze gehaald worden voor 2015 of niet, zijn voor Timu Kota’s werk en missie (een mooiere wereld achterlaten dan waarin we geboren zijn) een belangrijke kapstok. Voor Millennium Travels zijn ze alle 8 samen te vatten onder de noemer: wederzijds respect. Als alle mensen op de wereld écht respect voor elkaar zouden hebben, dan zou een ander helpen normaal zijn. Zou delen makkelijk zijn, zouden honger en armoede geen issue zijn. Met hun projecten werkt Millennium Travels aan ontmoetingen tussen mensen. Van allerlei doelgroepen. Bedrijven, scholen, individuen, kinderen en bejaarden. Hen elkaar laten leren kennen, respect voor elkaar laten krijgen, dat is het doel. In Nederland en in al hun partnerlanden. Respect voor elkaar. Daar begint het. Zo simpel is het. Maud van Steen vertelt over haar reis in dit kader naar Kenia.

In het spoor van de millennium doelen door Kenia

Op 28 december ben ik samen met tien andere meiden en twee reisleidsters van Millennium Travels naar het prachtige Kenia vertrokken. De acht millennium doelen die in 2000 zijn opgezet, hebben als einddoel een betere wereld. Het idee achter de reis was dat je door de ontmoeting met anderen zelf bewuster zou worden en de mensen om je heen bewuster kan maken. Ieder had zijn eigen doel en heeft gekeken hoe je dit terug kon zien. Zelf had ik gekozen voor het doel: onderwijs. In de eerste week hebben we vooral veel maatschappelijke projecten en toeristische hoogtepunten bezocht. Zo zijn we naar een werkplaats geweest voor vrouwen die gevlucht zijn uit omliggende landen, zoals Rwanda of Somalië. De vrouwen maakten in deze werkplaats de
mooiste jurken, tassen, kerstengeltjes en nog veel meer. Aan elk artikel hing een kaartje waar naast de prijs ook nog op stond wie het gemaakt had en uit welk land de vrouw kwam. Dat maakt het product erg persoonlijk en bijzonder. Ook hebben we een werkplaats voor alleenstaande vrouwen bezocht waar ongeveer 80 vrouwen aan het werk waren om de mooiste en kleurrijkste kralen te maken. Van die kralen maakten ze dan weer prachtige sieraden die in de winkel naast de werkplaats verkocht werden. Kleine projecten en toch onwijs effectief omdat de vrouwen zo kans hebben om in hun levensonderhoud te voorzien. Het was ook fijn om te zien dat de vrouwen zo veel plezier hadden en gezellig met elkaar aan het kletsen en lachen waren.

Sloppenwijk Kibera

De tweede week in Kenia begon met een rondleiding door de grootste sloppenwijk van Oost-Afrika, Kibera. Al onze camera’s, telefoons en alle anderen spullen die we normaal wel mee namen, hadden we nu op advies achtergelaten in het hostel. Ook liepen er een aantal mannen met ons mee voor de veiligheid. Ik merkte dat ik het door al deze maatregelen toch wel een beetje spannend vond; wat zou ik gaan aantreffen en meemaken? Het is toch wel heel anders om ineens echt midden door die sloppenwijk te lopen en alles met eigen ogen te kunnen zien. Door de smalle straatjes lopen, bij elke stap oppassen dat je niet in een zakje met uitwerpselen gaat staan, tussen de bergen afval door lopen. Wat een ellendige leefsituatie. Toch ben ik ook verrast
door hoe mensen er daar met elkaar toch het beste van proberen te maken. Ze helpen elkaar met van alles. Zo hebben we een jongen ontmoet wiens beste vriend eigenlijk van een concurrerende stam is, toch kunnen ze het onwijs goed met elkaar vinden en was er niks te merken van de vijandigheid die er normaal is tussen die twee stammen. Alle lachende en zwaaiende kinderen.
Stiekem kon ik er ook wel een beetje van genieten wanneer ik een jongetje zag die aan het voetballen was met zijn bal gemaakt van plastic en touw en daar zo veel plezier in had. Ik sprak een meisje van 11 jaar dat met haar buurmeisje op haar heup rondliep en voor haar zorgde. Dan zie je toch wel dat de kinderen daar heel anders opgroeien dan de kinderen hier in Nederland. Halverwege de rondleiding kwamen we bij een uitzichtpunt terecht, waar we uitkeken over een eindeloze zee van golfplaten daken van de huisjes in de sloppenwijk. En of het allemaal nog niet bizar genoeg was, raasde er ineens een trein dwars door de smalle straatjes van de sloppenwijk heen.

Workshops met en voor elkaar

Op dinsdag begonnen we met workshops. De eerste dag was het allemaal nog wel erg wennen. Ineens hadden we een groep van 22 Keniaanse meisjes en jongens voor ons staan. Om de workshops te geven in de school in Kibera zou te gevaarlijk zijn, daarom was er besloten dat wij de workshops zouden geven in de tuin en het gebouw van Stichting 4Life, www.stichting4life.nl. Dankzij deze stichting is er in Kibera een werkplaats waar vrouwen uit de sloppenwijk armbandjes maken. Deze armbandjes zijn zelfs hier in Nederland te koop bij de HEMA.

Wat was het mooi en bijzonder om met deze groep jongeren een week lang samen te zijn en workshops te geven en te krijgen. Het waren de meest uiteenlopende workshops; van speech en debate workshop tot zang en spel. Dit zorgde voor veel afwisselende momenten. Het ene moment ben je gierend van het lachen een spel aan het spelen en het volgende moment probeer je je tranen te bedwingen wanneer deze jongeren vertellen over hun dromen en toekomstplannen. Toekomstplannen gericht op anderen helpen en zorgen voor familie, hoe mooi is dat. Wij hebben niet alleen workshops gegeven, maar van hen ook een aantal workshops gekregen. Zang, dans en spelletjes kwamen volop aan bod en we hebben zelfs wat woordjes Swahili geleerd. De week vloog voorbij en voor we het wisten was het alweer tijd om afscheid te nemen van de jongeren waar wij die week zo hecht mee waren geworden.

Afscheid

Op de laatste avond was er in onze groep nog besloten wat geld op te halen bij vrienden en familie om nieuwe uniformen te kunnen kopen voor de jongeren met wie wij de workshops hadden gedaan. Uiteindelijk bleek er zo veel opgehaald te zijn dat we naast nieuwe uniformen ook nog truien konden kopen voor de hele school en andere spullen die hard nodig zijn. Met de bus vol spullen zijn we naar de school in Kibera gereden. Toen we de bus uitstapten, konden we muziek al horen. Alle leerlingen waren op hun vrije zaterdag naar de school gekomen voor het afscheidsfeestje. Met een aantal leerlingen met wie wij die week de workshops hadden gedaan, mochten we op huisbezoek. Op dat moment drong het extra tot mij door dat deze sloppenwijk de thuissituatie is van de jongeren met wie wij de hele week hebben opgetrokken. Het was verder een fantastisch afscheidsfeestje met veel muziek, dans en gelach. Toen het afscheid dan eindelijk daar was, kwamen er ook wel wat tranen. Soms kan je je zo gaan hechten aan mensen in zo’n korte tijd. Die avond stapten we alweer in het vliegtuig terug naar Nederland, maar mijn hoofd bleef nog in Kenia. Wat denk ik nog vaak terug aan deze prachtige reis en ik probeer mij vast te houden aan de inzichten die ik gekregen heb. De waarde van samen.